Dziennik #88/2024 - padam

Dobry wieczór. To będzie krótki wpis. Powstaje on tylko dlatego, że mam wyzwanie, aby napisać przynajmniej jeden post w każdym dniu tego roku. Głupio byłoby się poddać po 80 dniach dlatego nawet krótkie wpisy będę wrzucać. Chyba, że sprawdzi się klątwa krótkich wpisów, bo za każdym razem jak składam taką deklarację to wpis jest długi.

Nie wyspałam się. Zasnęłam oglądając Dziennik Bridget Jones, ale strasznie się budziłam w nocy. Do tego obudziłam się przed budzikiem i jednak trochę snu mi brakło. Jak jestem taka niedospana to od razu determinuje mój dzień, że będzie on kiepski. Bardzo starałam się tę wróżbę wyrzucić z głowy, ale no trochę tak jest, że jaki poranek taki cały dzień.

W pracy było spoko. Cieszę się, że mogę chodzić na ósmą, to zdecydowanie lepsza godzina rozpoczęcia pracy niż dziewiąta. Niby godzina, a robi robotę. Na zebraniu kierowniczka pochwaliła mnie, że idzie nam nieźle, ale cóż z tego skoro już popołudniu znowu zostaliśmy zawaleni robotą. Trochę pogadałam dzisiaj z moim teamem i chyba się nieźle dogadujemy. Oby tak dalej. Ich wiedza jest nieoceniona, bo ja sama nie umiem nic, dosłownie. Nadal mnie to stresuje i frustruje. I to bardzo.

Po pracy od razu pojechałam na terapię indywidualną i dostałam wkurwa, ponieważ terapeutka nie ma wolnych miejsc, żeby mnie popołudniu przyjmować. Tym samym zostałam bez terapii indywidualnej. Tylko z grupową. Na grupę poszłam od razu po sesji indywidualnej. Było fajnie nawet, rozmawialiśmy o tym jak przeżyć święta na trzeźwo. Ja jestem dziwnie spokojna jeśli chodzi o te święta dlatego za bardzo nie zaprzątam sobie nimi głowy, po prostu się cieszę z wolnego poniedziałku.

Wróciłam do domu szorując buzią po ziemi ze zmęczenia, a tu jeszcze kudłacza trzeba było wyprowadzić. Zaraz po spacerze ogarnęłam się, zapakowałam z laptopem do łóżka i stukam te słowa. Ogarnęłam Duolingo, Wiejskie Życie i zamierzam odpalić jakiś film na Netflixie i zasnąć. Jestem naprawdę zmęczona tą końcówką tygodnia. Oby jutro w pracy bez ekscesów minął dzień chociaż obawiam się, że nadmiar roboty może nas wykończyć. Masakra.

No, krótki wpis. Dobranoc i do jutra!