Ostatnio przeczytałem 2024#20 (#158) - "Camorra, mafia neapolitańska" - Iwona Kienzler

Johann Wolfgang von Goethe, który podróżował po Włoszech w XVIII wieku, stał się rzekomo autorem słynnego wyrażenia "zobaczyć Neapol i umrzeć". Wypowiedział te słowa w dowód uznania dla piękna miasta położonego nad Zatoką Neapolitańską u stóp Wezuwiusza. Neapol jest znany z malowniczych widoków, pięknej architektury i tętniącego życia miejskiego, to dlatego po jego zobaczeniu człowiek może umrzeć szczęśliwy, ponieważ doświadczył już największych estetycznych i emocjonalnych uniesień. Niestety współcześnie te wyrażenie można interpretować bardzo dosłownie, za sprawą mafii neapolitańskiej — Camorry.

Camorra ma swoje korzenie w XVIII wieku, kiedy to powstała jako tajne stowarzyszenie, które działało na marginesie społeczeństwa. Początkowo była związana z kontrolą więzień oraz nielegalnymi zakładami i grami hazardowymi. W XIX wieku Camorra zaczęła rozwijać się i zyskiwać większy wpływ w regionie Neapolu. Stowarzyszenie przekształciło się w bardziej zorganizowaną grupę przestępczą, która zaczęła kontrolować różne aspekty życia miejskiego, w tym działalność handlową i polityczną. W XX wieku, korzystając z chaosu powojennego okresu, Camorra rosła w siłę. "Camorra jest jak woda – wlewa się w każdy zakątek działalności, czerpie korzyści z narkotyków, prostytucji, a nawet śmieci, krótko mówiąc ze wszystkiego, co może przynieść jakikolwiek dochód." W przeciwieństwie do innych mafii włoskich, takich jak Cosa Nostra na Sycylii czy 'Ndrangheta w Kalabrii, Camorra nie ma jednolitej struktury hierarchicznej. Składa się z wielu niezależnych klanów, które współpracują, ale również rywalizują ze sobą.

Rywalizacja klanów mafijnych stała się przyczynkiem licznych wewnętrznych walk o władzę na przełomie XX i XXI wieku, co spowodowało wiele aktów przemocy i setki ofiar śmiertelnych. W bardzo niewielkim stopniu ofiary były przypadkowe, tak się składa, że w latach 2002-2005 mieszaliśmy z rodziną w Neapolu i w gruncie rzeczy nie odczuwaliśmy żadnego śmiertelnego zagrożenia, większe obawy były w związku z możliwą erupcją Wezuwiusza

Po książkę Iwony Kienzler "Camorra, mafia neapolitańska" sięgnąłem z nadzieją poszerzenia mojej wiedzy o jednej z najgroźniejszych organizacji przestępczych, której macki obecnie sięgają daleko poza Neapol i Kampanię. Niestety książka bardzo mnie rozczarowała. Ciekawa była tylko historia początków Camorry, później autorka powielała głównie informacje opublikowane przez Roberto Saviano w jego słynnej "Gomorra".

Według mnie bez sensu był cały długi rozdział o Diego Maradonnie, w którym czytelnik poznaje życiorys piłkarza od najmłodszych lat, kiedy to mały Diego kopał piłkę na podwórkach Villa Fiorito, ubogiej dzielnicy Buenos Aires. Co prawda Boski Diego przez kilka sezonów grał w Napoli i poprowadził klub do pierwszego w historii mistrzostwa Włoch, ale nie miał on większego wpływu na działalność Camorry. Szczególnie bliskie relacje łączyły go z rodziną Giuliano, jedną z najpotężniejszych rodzin Camorry w Neapolu. Niektóre źródła sugerują, że Camorra mogła pomóc w finansowaniu jego transferu do Napoli, ale z drugiej strony jego relacje z Camorrą oraz problemy osobiste przyczyniły się do jego upadku i ostatecznego odejścia z Napoli w 1992 roku.

Po fakcie zapoznałem się z twórczością autorki i okazało się, że Iwona Kienzler publikuje podobne pozycje masowo, po 7-8 książek rocznie. Wyjątkowo nie polecam tej książki. Każdy, kto chciałby poszerzyć wiedzę o mafii neapolitańskiej polecam książkę Roberta Saviano "Gomorra".