W labiryncie wspomnień - Korfu, dzień czwarty

W moim islandzkim zakątku wciąż panuje gruba zima i chyba dlatego naszła mnie ochota, by odbić w inny klimat, choćby wspomnieniem. W pierwszej połowie zeszłego roku wyrwałam się na dwa krótkie wypady, w tym jeden na Korfu - w kwietniu. Udało mi się nawet opisać trzy dni z czterech tam spędzonych, jednak zbliżający się wylot na Islandię sprawił, że nie dokończyłam serii. A potem pochłonęła mnie nowa rzeczywistość.

Nie wiem, dlaczego tak długo zajął mi powrót do tematu Korfu. Nie mogę tłumaczyć się brakiem czasu ani żadną inną obiektywną przeszkodą. Po prostu nie czułam się gotowa, chociaż myślałam o tym bardzo regularnie - szczególnie wtedy, gdy Ewa wrzucała post ❤️

Może dlatego, że po tamtej wycieczce zapragnęłam wrócić na Korfu na dłużej, już nie jako zwykła turystka. Chciałabym tam zwyczajnie pobyć - chodzić na spacery, obserwować, rozmawiać, żyć lokalnym rytmem. Początkowo myślałam o tegorocznej wiośnie, ale już wiem, że to się nie wydarzy. Wszystko przemawia za tym, by ten rok poświecić na wgryzienie się w Islandię. Potrzebuję zbudować solidny port, by wiedzieć, że mam dokąd wrócić. I chociaż cieszy mnie ta perspektywa i wiem, że to dobra decyzja, to troszkę żal wizji spędzenia miesiąca czy dwóch na Korfu. Coś tam się wydarzyło na bardzo głębokim poziomie, że odzywa się co rusz i wzywa. Przyjdzie czas i się zadzieje.

Dziś mam chęć, by na moment wrócić tam myślą.

Dzień czwarty, ostatni. Wylot wieczorem, więc postanowiłyśmy cały dzień pokręcić się po mieście Korfu.

Pożegnalny rzut oka z balkonu na Agios Gorgios.

--

Na pewno pisałam o tym, rozpoczynając serię postów w zeszłym roku, że moja noga nie postałaby w Grecji, gdyby nie Ewa i jej relacje. Z jej wpisów o największym mieście wyspy szczególnie zauroczyły mnie te o spacerach jego uliczkami. Może dlatego, że sama lubię w takie zaglądać.

Dlatego bardzo szybko przebierałam nogami, by dostać się do serca miasta.

--
na Starą Twierdzę ledwie rzuciłam okiem z dystansu. Wiedziałam, że nie mam na nią czasu i że przecież kiedyś tu wrócę.

--
Główne ulice też potraktowałam po macoszemu. Natłok godnych uwagi detali sprawiał, że nie miałam pojęcia, na czym zawiesić wzrok. Potrzebowałabym tygodni, by to jako tako oswoić.

--
Weszłam więc głębiej...

--
Ciekawych detali tyle samo, za to zrobiło się spokojniej. Umilkł gwar.

--
Czas zwolnił, dotrzymując mi kroku. Jakby ktoś wyłączył pędzący na złamanie karku minutnik.

--
Nie musiałam się spieszyć, bo nie było ważne, ile uliczek przejdę, jaką mają nazwę, kiedy powstały. Może kiedyś się dowiem, albo nie.

--
Niesamowite było to, jak szybko zniknęli ludzie - wystarczyło przejść parę kroków od ostatniej kafejki i zaułki zrobiły się zupełnie puste. Jakbym się teleportowała w inny wymiar. Może w sezonie letnim jest inaczej, bo przecież gdzieś ci turyści muszą się podziać. W kwietniu nie było ich tak wiele.

--
Przez godzinę nie sprawdzałam położenia na mapie, bo i tak co rusz traciłam zasięg. Na początku, jako człowiek na smyczy sieci, czułam niepokój. Potem pozwoliłam sobie trochę się zgubić.

--
W efekcie nie wiem dokładnie, gdzie byłam. Dopiero ostatni zakątek zatrzymał mnie na dłużej, dzięki czemu potrafię go zlokalizować. Ale to już wrzucę następnym razem.

Zima jest cudna, ale już mi się trochę chce wiosny 🌷